liederen

Avondzon

Als de avondzon zakt kom ik op
En verleid jou naar de hemeltop
Ik zal met jouw, om jouw, in jouw baan
Op jou schijnen waar geen ster kan staan

Ik zal stranden bij jouw zachte huid
Waar de ruimte heerst en ons geluid
Ik zal landen op jouw tederheid
En jou fluisteren dat het me spijt

Het heelal te hebben afgereisd
Voor ik jou trof, waar geen zon herrijst
Feller straalt het zwarte licht op jou
Scheller schreeuwt het stille hart om trouw

Het zal liefde schrijnend overdoen
Van elk lichtjaar en elk lichtseizoen
Elke tel daarvan die is geveld
Wordt door nevelwolken uitgesteld

Jij zult naakt gaan waar het heden kraakt
En de toekomst het verleden raakt
Jij zult zien hoe hitte koelte straalt
Door het afscheidslicht dat jou onthaalt

Jij zult deinzend dansen in jouw baan
Om te barsten en er uit te gaan
En elk hemellichaam pakt zijn kans
En vraagt jou - als volgende - ten dans

Lust

Treed de ander toe
Tot de schaamte gaat
Vol verlangen hoe
Naaktheid opengaat.

Zinder als de zon
Tot elk zwak gelaat
Nooit zo vrijen kon
Als jij ondergaat …

't Leven dat versloeg;
Tot het eind verslaat:
Lust komt vaak te vroeg,
En liefde vaak te laat.
2x

In jezelf beland,
Waar geen land kan zijn,
Tegen je bestand,
Wordt je wereld klein.

Niemand die je ziet,
Nu de angst je vloert,
Liefde je verliet,
Dood steeds naar je loert.

't Leven dat versloeg;
Tot het eind verslaat:
Lust kwam vaak te vroeg,
En liefde vaak te laat.
2x

Vrijheid

Jij wist de nachten te bevrijden van het duister
Jij kon de duisternissen van de nacht ontdoen
Jij wist mijn stem te horen ook wanneer ik fluister
En van me houden kon je zonder ene zoen

Jij laat ons nooit meer langer over jou doen zwijgen
We weten toch wel dat jij ons doorziet en dan
Laat jij jouw schreeuwen, zuchten, krijsen langer hijgen
En houdt nog meer van ons, dan houden van dat kan

De laatste druppels van ons zullen door jou stromen
Zelfs als wij opgedroogd, versleten zijn en oud
En onze lijven zullen door jou samenkomen
Ook als de heleboel voor jou is omgebouwd

Jij knielt niet voor een dag die zomaar is gegeven
Als een der zoveelste te moeten aan te gaan
Jij gaat nog liever voor een dag te zullen leven
En laat je bliksem flitsend in ons lichaam slaan.

Om eenmaal nog jouw lichtschicht op ons af te vuren
Als laatst jouw zucht die dond'rend laait over ons land
Totdat jouw vurigheid ons laatste uur laat duren
En ons hier blust en wij door jou zijn opgebrand

+ eerste

De Dam

Zie de straten, niemand die er loopt, het is voorbij
Alle huizen die bezweken laat ik achter mij
Platte auto's roken, banden branden roet omhoog
Taal bestaat niet meer, het licht faket licht ook hemelhoog

Op de Dam staat niemand, iedereen lijkt weggevlucht
'k Zie geen klinkers liggen, vlaggen wapp'ren, in de lucht
Het Paleis smeult na, de Kerk verwaait zijn laatste puin
Ingestort en afgebrand ligt alles plat en schuin

Er is geen echo meer, 't is stil
Geen gebouw meer, het is kil
Laat staan een mens die hoopt
Een levend wezen dat nog loopt
Ik twijfel, schreeuw het uit
Ik luister, geen geluid
Ben door de dreun verdoofd
Er is geen leven in het hoofd

Verlaat ik nu de stad
En laat ik wat ik had
Voor wat het was geweest
Het einde van een heel lang feest
2x

Door de breedste straten van de stad ga ik terug
Naar de resten van mijn huis en struin daar vliegensvlug
Door het puin op zoek naar dat wat ik er achterliet
Voor de dag die niemand aan zag komen, ook ik niet

En de zon gaat neer, de maan komt op, ik ben alleen
Nog geen enkeling, en enkel voorraad om me heen
Om tenminste nog te leven, als het kan ervan
Laat ik eten in mijn eentje tot ook dat niet kan

Een stille oorlog

Een stille oorlog dreef ons uit elkander
Als vijanden verstoken van die nacht
Waarin twee lijven schier werden verbonden
Maar tevergeefs en zeker onverwacht

Vertrouwden wij en hielden het niet langer
Het - houden van - werd krijgsgevangenschap
Waarin wij ons alleen konden verwonden
We richtten onze loop - daarna de klap

Een stille oorlog, een stille oorlog
… werd krijgsgevangenschap
… waarin wij ons verwondden
… en daarna de klap

Als van het slagveld kruitdamp is verdwenen
Rest slechts de stilte van de barre grond
Voor eenzamen die dwalen ongebonden
Verlangend naar de nacht die echt bestond

Als zwart verslag laat ik jou hier nu achter
Toch zal ik het beschouwen als gestreel
De hardste klap gaat in mij ongeschonden
En grijpt me niet meer langer naar m´n keel

Een stille oorlog, een stille oorlog
… werd krijgsgevangenschap
… waarin wij ons verwondden
… en daarna de klap

T/1996, M/2025
Uit de dichtbundel: Sporen

De vrijersmars

Waar eens vereende zielen
Vervoerd waren door strijd
Waar grief en lief bevielen
Gelijk genegenheid

Daar stroomt nu zware stilte
En wankelt het gemoed
Van koelte naar de kilte
Van vloed naar overvloed

Daar waakte lang geleden
De vlam die hartstocht heet
Daar kon je binnentreden
Zonder het branden deed

Teruggekeerd van verre
Is hier geen vuur, geen vlam
Alleen wat licht van sterren
Dat eens van dichtbij kwam

Daar kon geen tijd verstrijken
Daar was geen land te klein
Daar waren vrijers rijken
Daar kon hier ook daar zijn
2x

Ga je nu bij mij weg

Ga je nu bij mij weg
Om iets anders te krijgen
En hetgeen wat ik zeg
Voor altijd laten zwijgen

Maak je nu alles stuk
Van tien jaar die wij deelden
Staat dat niet voor geluk
Tien jaar samen - is weelde

Ga niet weg, het komt t'rug
Als de eerste ontmoeting
Elke blik treft zich vlug
Vlugger dan een begroeting

Elk verhaal wordt herhaald
Als de nieuwste vertaling
Elk zucht wordt vertaald
Als de mooiste herhaling

Je hebt gelijk, ga op zoek
Naar wat and'ren verhalen
Hierbij eindigt het boek
Dat zich niet laat vertalen

Ooft

Zeg me dat je komt en niet meer gaat.
Zeg dan niets meer, zwijg en sluit de deur.
Dim het licht, ontstel, veracht en keur,
Dat wat voor je stond en voor je staat.

Laat het los en maak het vast – van jou.
Tuig het op, verban het uit mijn hoofd.
Sluit gerust de banden, snijd het ooft
Van het lijf en hijs het strak in touw.

Hoog nog hoger – spits – tot in de nok.
Pak de vrees en kerf het. Ga je gang!
Stop de lucht, verlaat en laat de drang
Dringen door de zoete rode wrok.

Ga dan liggen, kijk het aan en wacht,
Totdat ik op jou ben aangebracht.

Uit de dichtbundel: Sporen

Liefde

Weet jij wel of je liefde kent
En of zij wel bestaat
Of wordt zij door jou voorgewend
En daardoor overgaat
In het verlangen naar wat was
En niet meer wezen kon
Dan slechts een hoopje rokend as
Dat eens zijn vuur verzon

En kan dan wat verzonnen is
Niet ware liefde zijn
Het lange tergende gemis
De heimelijke pijn:
De brute slag op het gezicht
De trap na die je velt
Het door haar blik zijn afgericht
Je ziet! – Ze is geweld.

Jij zegt zij is niet hard of wreed
Zij is heel broos en zacht
Zij vree je vrij van al je leed
En is jouw teerste kracht
Ik zeg, ze is een moordenaar
Die wapens bij zich draagt
Als de verleiding van gevaar
Waarmee ze je belaagt

Want is er dan niets in het spel
Dat tegen grenzen schuurt
Dat voor de ene minder fel
En ander feller vuurt
En brandt en blust tot in de dood
Door uitgedaagde pijn
Waarmee de liefde door je schoot
En even echt mocht zijn

Station Amsterdam Centraal

Eer de morgen acht de nachten
Zo geen weken zijn voorzien
Noch in dromen of gedachten
Konden wezen bovendien
Zie de mensen samen lopen
Als een paar, dan weer alleen
Van elkander weggekropen
Naar elkaar toe als geen een

Denk maar na over die keren
Die wij achtten elke nacht
Elke morgen mochten eren
Die wij niet hadden verwacht

Eer de morgen acht de nachten
Mensen zijn mooi om te zien
Zie ze haasten zie ze wachten
Met elkaar, alleen, misschien
't Maakt niet uit, je bent toch samen
Ook al ben je nog alleen
Wie kan dat beter beamen
Dan jij kan, dat kan geen een

Denk maar na, alleen, heel even
In het kort en in het klein
Is het grote samenleven
En het lange samenzijn

Eer de morgen acht de nachten
Zo geen weken zijn voorzien
Noch in dromen of gedachten
Konden wezen bovendien
Eer de morgen acht de nachten
Mensen zijn mooi om te zien
Zie ze haasten zie ze wachten
Met elkaar, alleen, misschien

Geborgenheid

De zon zal mij niet kunnen steken
De maan zal mij niet laten gaan
Geen onweer zal mijn vlucht verbreken
Geen waan komt in de weg te staan

Ik zal ver vliegen door de luchten
En zal de wervelwind doorstaan
Mijn heimwee laat geheimen zuchten
Ik kom weer thuis door heen te gaan

Waar ik beland ben door te leven
Geen toekomst van verleden tijd
Geen haastigheden na te streven
Alleen mijn haast geborgenheid

Die komt mij verder vergezellen
En leiden naar mijn schaduwrijk
Daar kan geen zonnesteek mij vellen|
Daar ben ik niet meer, maar gelijk

Is hier de maan van mij gaan houden
Verduisterend de laatste schijn
Van steken die ik toevertrouwde
Omdat ze waar leken te zijn